Zaburzenia przetwarzania bodźców zmysłowych u dzieci. Jak je rozpoznać?
- Szczegóły
Zaburzenia bodźców zmysłowych u dzieci są spowodowane nieprawidłową odpowiedzią układu nerwowego na dostarczane bodźce zmysłowe. Mogą one dotyczyć systemu czuciowego, węchowego, wzrokowego, słuchowego i smakowego, a także zmysłu równowagi. Tego rodzaju zaburzenia mogą objawiać się na różne sposoby, przez co ich zdiagnozowanie może sprawić nieco problemów. W poszukiwaniu diagnozy warto udać się z dzieckiem do profesjonalnego, doświadczonego terapeuty.
Jakie są główne objawy zaburzeń przetwarzania bodźców zmysłowych u dziecka?
Najczęściej występującymi objawami tego rodzaju zaburzeń są:
- Problemy z nauką,
- Niska samoocena,
- Nadwrażliwość na ruch, dotyk, bodźce słuchowe bądź wzrokowe,
- Zbyt niski bądź zbyt wysoki poziom aktywności,
- Niska wrażliwość na bodźce wzrokowe i słuchowe, a także na dotyk i ruch,
- Problemy z koordynacją,
- Opóźnienie w rozwoju zdolności ruchowych małej i dużej motoryki,
- Kłopoty z zachowaniem,
- Opóźnienie w rozwoju mowy i zdolności komunikacyjnych,
- Kłopoty z organizacją.
Wyżej wymienione objawy mogą, lecz nie muszą być spowodowane przez zaburzenia przetwarzania bodźców zmysłowych. Jeżeli pewne nietypowe zachowania bądź objawy często się powtarzają, dziecko powinno zostać zdiagnozowane przez specjalistę. Aby mieć pewność diagnozy pedagog dziecięcy przeprowadza wywiad z opiekunami. W jego trakcie omawiany jest rozwój oraz funkcjonowanie dziecka.
Maluch zostaje również poddany klinicznej obserwacji funkcji neurologicznych oraz standaryzowanych testów SI. W zależności od wieku oraz współpracy dziecka czas badania może się różnić. W przypadku maluchów pomiędzy 3 a 5 rokiem życia posiadających złożone problemy rozwojowe konieczna jest obserwacja spontanicznej aktywności. Wyniki oraz wnioski są omawiane z opiekunami i pozwalają na wdrożenie terapii integracji sensorycznej dla malucha.
Bardzo ważne jest jak najwcześniejsze wykrycie zaburzeń sensorycznych u dziecka i wprowadzenie ukierunkowanej terapii, dzięki czemu istnieje ogromne prawdopodobieństwo praktycznie całkowitego pozbycia się deficytów. Ma to bardzo duży wpływ na funkcjonowanie w dalszym, dorosłym życiu. Dzieci, które nie zostały poddane terapii w dzieciństwie, mogą zmagać się z zaburzeniami przez całe swoje życie.